Adiós, ríos; adiós fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non séi cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra onde eu me criéi,
hortiña que quero tanto,
figueriñas que prantéi,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña de meu contento.
muiño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexa do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba o meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!
¡Adiós groria, adiós contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldeia que conoso
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños.
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero…
¡Quén pudera non o deixar!
Mais son probre e, ¡mal pocado!
a miña terra n-é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira porque camiña
ó que nacéu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto améi,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantéi,
fontiña do cabañar.
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterróu,
herbiñas que biquéi tanto,
terriña que nos crióu.
Adiós, Virxe da Asunción,
branca como un serafín.
lèvovos no corazón;
pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca mais han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe…
Cada balada é una door;
voume soio, sin arrimo..
Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós tamén, queridiña…!
¡Adiòs, por sempre quizáis…!
Dígoche este adiós chorando
dende a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiñña,
si morro de soidás…
Tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!
--------------------------------------------
Adiós, ríos; adiós, fuentes adiós, arroyos pequeños; adiós, vista de mis ojos: no sé cuando nos veremos.
Tierra mía, tierra mía, tierra donde me crié, huertita que quiero tanto, higueritas que planté,
prados, ríos, arboledas, pinares que mueve el viento, pajaritos piadores, casita de mi contento,
molino de los castañales, noches claras de luar (luna llena) campanitas timbradoras, de la iglesia del lugar;
moritas de las silveiras (zarzales) que yo le daba a mi amor, caminitos entre el millo (maíz) ¡adiós, para siempre adiós!
¡Adiós gloria! ¡Adiós contento! ¡dejo la casa en que nací, ¡dejo la aldea que conozco, por un mundo que no vi!
Dejo amigos por extraños, dejo, la tierra por el mar, dejo, en fin, cuanto bien quiero… ¡Quien pudiera no dejar!…
Más soy pobre, y ¡mal pecado! mi tierra no es tierra mía, que hasta le dan de prestado, la orilla por donde camina, al que nació desdichado.
Os tengo, pues, que dejar, huertita que tanto amé, calorcito de mi hogar, arbolitos que planté, fuentecita del cabañar (cabañal)
Adiós, adiós, que me voy, hierbecitas del camposanto, donde a mi padre se enterró, hierbecitas que besé tanto, tierrita que nos crió.
Adiós, Virgen de la Asunción, blanca como un serafín (ángel alado) os llevo en el corazón; pedidle a Dios por mi, Virgen mía de la Asunción.
Ya se oyen lejos, muy lejos, las campanas de O Pomar, para mi, ¡ay!, pobrecita, nunca más han de tocar.
Ya se oyen lejos, más lejos… cada redoble, es un dolor; me voy sola, sin cariño… Tierra mía, ¡adiós! ¡adiós!
¡Adiós también, queridita…! ¡Adiós por siempre quizás…! Te digo este adiós llorando desde la orillita del mar.
No me olvides, queridita, si muero de soledad… tantas leguas mar adentro… ¡Está mi casita!, ¡mi hogar!
No hay comentarios:
Publicar un comentario