MENCER…

Do horizonte o rey dourado
inda non parecera
xa s´adivinaba o reflexo
d´o astro belo bendecido.
Modiño a modiño, ista, a miña terra,
de luz vaise enchendo
aquel verde prado repletiño
de soave néboa cabalgando.
A noiva da alba cobría
así, placidamente o tapiz

o sutil e mais etéreo matiz.
De vermelho cubríuse o ceo
rey ardente brilaba
inmenso vin o seu poderío
ademiréi a estampa, aleladiña.
Atopábase cheo o soberao
sua vida á terra cedía
luminosidade desbordante
fontiña inagotabel d´alegría